Kitab-i-Badi/Persian495

ای اصمّ حقيقی، بشنو نغمه ورقای الهی را كه بر اعلی سدره بيان تغنّی فرموده! می فرمايد كه اگر تو در اين حين ظاهر شوی من از اوّل ساجدين و اوّل مؤمنين به تو بوده و خواهم بود. و تو حيا و شرم از اين بيان لسان رحمن ننموده و تصريحاً نوشته كه در مقابل ايستاده و بالاتر و بيشتر و بهتر ادّعا دارد. و الله همين كلمات برهانيست آشكار بر اعراض و كفر و نفاق امثال آن نفوس. و همچنين می فرمايد قوله - عزّ ذكره -: اگر كلّ اهل بيان در جوهر علم مثل او گردند که ثمر نمی بخشد إلاّ به تصديق به او. و اين بسی واضح است كه احدی در جوهر علم مثل او ممكن نه إلاّ نفس نقطه. آن شمس الهی درباره خود چنين می فرمايد و تو از برای نفسی كه مي خواهی به قول آن شمس حقيقت امرش را مجعولاً ثابت نمائی به ذكر اينگونه كلمات نالايقه مشغول شده. فواحسرتا لك و لهُ و للّذين إتّبعوكما! تالله إنْ هم إلاّ علی ضلال مبين.