Kitab-i-Badi/Persian522

بگو: ای جاهل، نقمت را از نعمت فرق نداده و خير محض را شرّ شمرده و جوهر رحمت و عدل را نفس ظلم دانسته. بلی، طفلی از اطفال بيت در سنّ شش سالگی به آيات الله تكلّم نموده و آن طفل حال حاضر است. و والله خود همان شجره فساد به كرّات مي گفت كه آنچه از او شده از هيچ نفسی از بديع اوّل تا حين ظاهر نشده و اكثر ليالی و ايّام به ثنائش مشغول بوده. و حال امر به قسمی شده كه از حقّ منيع اعراض نموده. سهل است از اطفال هم دست برنداشته و نخواهد داشت و تا ارض را به اين دماء مطهّره صبغ ندهند دست برندارند. و هذا ما نزل[۲۷۲]فی الألواح إن أنتم من النّاظرين. به كرّات فرموده اند كه او را در طفوليّت به آيات ناطق فرموده ايم تا دليل باشد بر اين ظهور رحمانی و طلوع قدس صمدانی، و تو اين رحمت كبری را نقمت شمرده. عوض آن که شكر نمائی حقّ منيع را شكايت آغاز كرده.